25 November 2012
We zijn rond een uur of half vier in Barcelona bij de haven.
Het ging allemaal erg snel. We mogen pas om zes uur de kade op en worden
doorverwezen naar een parkeerplaats, iets verderop. De haven was lastig te
vinden, want hij ligt aan het eind van la Rambla en dan moet je over een grote
rotonde linksaf een smalle straat in, die ik eerst voor een busbaan hield.
Voordat we dit door hadden, ben ik drie maal rond gereden met allerlei verkeer,
dat links en rechts langs je schiet. Vooral taxi’s kunnen er wat van.
We
parkeren de auto en lopen de stad in. We dwalen over la Rambla, met weer
prachtige living statues, door kleine
straatjes. Drinken een kop koffie en verdwalen. Fred zegt links, ik rechts. Had
ik mijn GPS maar niet in de caravan gelatenJ.
Voeten gaan pijn doen en het loopt tegen zes uur, dus stel ik voor de metro te
nemen. Weten we in ieder geval, dat het goed gaat. Bij de caravan aangekomen
eerst eten, hebben we dat gehad. Daarna naar de haven.
We kijken onze ogen uit. Auto’s zijn helemaal opgetast met
fietsen, huisraad, rotzooi, stoelen, bedden en weet ik wat meer. Een
volkswagenbusje wordt zeker dubbel zo
hoog en je vraagt je af hoe het allemaal blijft zitten. Voor ons staat een
kleine vrachtwagen met een laadvermogen van 3700 kilo. De auto staat in V vorm.
De voorwielen raken bijna de grond en vermoedelijk is het chassis gebroken. Uit
een praatje met de eigenaar blijkt dat hij 12000 kilo heeft geladen! Allerlei
ijzeren onderdelen voor machinerieën. Hij moet naar Casablanca, in-shalla. In Spanje
reed hij zeventig op de weg en kon zo de politie misleiden. Hij denk 10 Euro
aan de politie in Marokko te moeten betalen als boete en 1500 Euro aan de
douane voor van de goederen import. De auto is afgeschreven tweedehands gekocht
voor 1400 Euro. Je blijft je verbazen.
We brengen het wachten door met een paar Amsterdammers. Ze
hebben drie kleine kinderen van vier tot anderhalf. Dit is de vierde keer
Marokko voor hen en ze blijven twee maanden weg. Hij spreekt goed Spaans en
Frans en ze houden van Marokko. Het is erg gezellig en de tijd vliegt voorbij.
Opeens kunnen we laden. De vrachtauto voor mij gaat steeds langzamer
rijden en komt bijna tot stilstand. Ik
ben benieuwd of hij de boot nog gehaald heeft, want de oprit was best stijl.
Als ik de boot oprijd, wordt ik eerst naar recht geleid
terwijl alle auto’s, vrachtauto’s links staan. Ik snap het niet vooral als
blijkt dat hij mij wil laten draaien. We staan nu als enige met de neus de
andere kant op. Eerst denk ik dat het een grap is, vrouw achter het stuur, maar
nu weet ik dat iedereen straks moet draaien. Omdat onze combi lang is hebben ze
dat nu alvast gedaan.
Maandag 26
november 2012
Fred: Vanochtend verheugden we op een lekker ontbijt, dat
zijn we zo gewend in onze Airstream. We hebben voor al het eten aan boord een
soort creditcard gekregen. Omdat ik niet wist wat we werden geacht te nemen,
heb ik het aan de kassier gevraagd. Een koffie of thee en een croissant. Dat
viel tegen. In de Lonely Planet las Ineke dat de auto tijdelijk ingevoerd moet
worden. De receptie verwees mij naar de 8e verdieping, want daar zat
op dat moment de douane. Naarmate ik
hoger klom en de 8e naderde werden de stemmen steeds luider. Voor mijn ogen speelde zich een pandemonium
af. Rondom het centrale bureau, dat afgeschermd was met glazen wanden, waren
alle 542 Marokkaanse en Afrikaanse chauffeurs de aandacht van de douanebeambte
aan het opeisen. Van queing up hebben ze nog nooit gehoord. Aan de zijkant van
de zaal was nog een douanebeambte bezig en voor hem stond een kleine rij. Omdat
ik niet wist hoe de procedure was, ben ik in die rij gaan staan. Uiteindelijk
werden de paspoorten van de nodige stempels voorzien en ik werd er op gewezen
dat in Tanger de rest van de administratie zal plaatsvinden. Ik hoefde dus geen
deel uit te maken van het gezellig samenzijn. Zo werd de ochtend nuttig
besteed. Het is prettig dat we op een
Italiaanse boot zitten, want de lunch en het diner was goed met penne en
lasagna.
|
De hut!!!!! |