Chefchaouen

Donderdag,  29 november

 

Het was een koude nacht  op de camping op 715 meter hoogte. Gelukkig deed onze kachel het erg goed en hebben we niets geleden. De douche is ‘s ochtends heerlijk warm. Wat een luxe.

We zijn naar Chefchaouen gelopen via een stijl bergpad, dat daarvoor is aangelegd. Beneden kwamen we in een andere wereld terecht. Een heuse Marokkaanse markt niet toeristisch. We zijn maar twee buitenlanders tegen gekomen. Er lag van alles, groente, fruit, brood, kleding, vis en ga zo maar door. Het was enorm druk met kopende mensen zowel mannen als vrouwen. Het merendeel traditioneel gekleed echt een sprookje.

 De huizen zijn wit blauw geschilderd. Het blauw dient om de vliegen buiten te houden. Prachtig houtsnijwerk op deuren en fantastisch kleurrijke tegels rond kozijnen. De huizen zijn hoog en op de bovenste verdieping wappert vaak de was. De straatjes zijn smal en als er een kleine vrachtwagen langs komt moet iedereen vluchten in een portiek.

We kopen groente, fruit, brood en vis. Het kost bijna niets en ik heb een tas vol eten voor nog geen 10 Euro. De vis was het duurste een kilo dorade voor 3 Euro. Heerlijke aardbeien en mandarijnen. Dat is smullen.

De weg naar boven is stijl en daar word ik warm van. De wind is hier gemeen koud, de zon heerlijk. Thuisgekomen drinken we mint thee en maken brood met aardbeien. Het kon slechter.

Fred heeft de koppeling schoongemaakt, omdat we gisteren niet van de trekhaak afkwamen. Pas met een hoop gedoe kwam de auto los. Het slot van de Airstream loopt ook niet lekker, dus die maar eens gesmeerd om te zien of het euvel zich wil laten verhelpen. De was hangt heerlijk te drogen in de wind. 

Onze oogst

Tanger

Woensdag 28 November

Vanmorgen vertrokken van Cap Spartel om naar Chefchaouen te gaan.  Dat is zo een 130 km. Fred rijdt en we moeten eerst half door Tanger. Weer een gekkenhuis met een hoog stress gehalte. Men stopt gewoon voor je neus midden op een grote doorgaande 80 km weg. Of je wordt links en rechts ingehaald. Dit is de Franse rijstijl, die je ook in Parijs tegenkomt. Niet zo erg met een kleine personenauto, maar helemaal niet leuk met een combi van bijna 12 meter. Fred moet een noodstop maken als het zich klemrijdt bij een stilstaande taxi.  Oef dat was kantje boord. De weg is wisselend van kwaliteit af en toe erg diepe gaten. 

We zien een bonte mengeling van mensen. Mannen met een lange jas (djellaba) aan en een kabouterpuntmuts. Vrouwen met hoofddoek in het zwart en traditioneel, maar ook vrouwen met een rechthoekige rood-wit gestreepte hoofddoek (de Fouta) en daarop een strohoed a la Mexicaanse sombrero. Heel kleurrijk. Veel wordt er per ezel vervoerd, arme beestjes. Of het zit in hoog opgetaste auto’s.

De stad leeft en er wordt veel aan ontwikkeling gedaan. Er worden veel huizen gebouwd, die er mooi en modern uitzien. Op de heuvels windmolens en er wordt hard aan de wegen gewerkt.

Langs de route zien we stalletjes met fruit en aardewerk. Af en toe een slager- stalletje waar de beesten buiten hangen.

Het Rif-gebergte is indrukwekkend. Groen en wijds. Prachtig. De wegen erg stijl naar boven en we rijden zeer rustig, af en toe zelfs in de eerste versnelling, anders komen we niet boven. Lijkt Schotland wel. De auto is gelukkig strek genoeg voor dit soort werk en dat geeft vertrouwen. De benzine is hier niet duur (1,23 Euro), de camping kost 10 euro per nacht inclusief elektriciteit. We ontbreken aan niets in onze Airstream.  Douchen doen we gewoon hier binnen. De koelkast zorgt voor een koud drankje en we kunnen makkelijk eten goedhouden. Er komt net een fietser in djellabah de camping op. Petje af want het was zoo stijl naar boven.

Het winterzonnetje is heerlijk op de dag, de wind echter koud. We zitten dan ook al wat  hoger in de bergen. Doet aan de wintersport denken. Ondanks de verkeersstress toch weer een heerlijke dag. Morgen gaan we het dorpje in om kennis te maken met de lokale gebruiken.

Aangekomen

Dinsdag 27 November

 

Om acht uur wordt ons meegedeeld, dat we over een uur in de haven aan komen. Dat is stressen want we liggen nog in bed. Fred schiet onder de douche, helaas koud water. Dus schiet ik in de kleren en ga ontbijt halen. Overal zijn mensen op weg naar de 7^de etage waar verzameld moet worden. Het schip de Ikarus Palace is groot zo een 200 meter lang. Je moet trappen op en door gangen lopen om bij het restaurant te komen. Dat kan ik vinden, maar terug verdwaal ik en kom op de 6 de verdieping uit ipv 5 waar wij zitten. Weer een trap op, gang door en eindelijk sta ik voor de hut. We werken het croissantje weg met de koffie en pakken verder in. We gaan naar de verplichte 7^de etage en installeren ons met een e-boek. En het duurt en het duurt. Ieder half uur wordt ermee gedeeld dat de hutten vrij moeten zijn, maar het land is nog steeds niet in zicht. Uiteindelijk komt de mededeling dat we naar de auto’s moeten. Dikke rijen mensen die allemaal een smalle trap aflopen om naar het auto dek te gaan. Wij hebben dek 2 maar kunnen niet bij de voorkant van het schip komen. Met de lift weer naar boven om via de receptie een nieuwe poging te wagen door weer een gang door te lopen. Nu zijn we op de goede weg en zowaar vinden we de auto.

We zijn snel van de boot af en gaan naar de douane. Spannend, we worden geparkeerd en dan moeten de papieren in orde gemaakt worden. Ze zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam. De auto en de caravan moeten ingeklaard en dat kost tijd. Verder moeten we langs de politie. Als alles in orde is mogen we verder en gaan Marokko in met mooi weer.

We zien meteen een andere cultuur. We rijden over een prachtige weg met aan twee kanten een wijds uitzicht. Er komen paarse, bloedrode, blauwe, witte huizen langs. Ik zie een man met een ploeg, ouderwets beeld.

We gaan naar de camping, daarna boodschappen doen en een internet kaartje halen. Als dit alles gelukt is, is het alweer zes uur. Tijd voor een biertje. 

De Overtocht

25 November 2012

We zijn rond een uur of half vier in Barcelona bij de haven. Het ging allemaal erg snel. We mogen pas om zes uur de kade op en worden doorverwezen naar een parkeerplaats, iets verderop. De haven was lastig te vinden, want hij ligt aan het eind van la Rambla en dan moet je over een grote rotonde linksaf een smalle straat in, die ik eerst voor een busbaan hield. Voordat we dit door hadden, ben ik drie maal rond gereden met allerlei verkeer, dat links en rechts langs je schiet. Vooral taxi’s kunnen er wat van.

We parkeren de auto en lopen de stad in. We dwalen over la Rambla, met weer prachtige living statues,  door kleine straatjes. Drinken een kop koffie en verdwalen. Fred zegt links, ik rechts. Had ik mijn GPS maar niet in de caravan gelatenJ. Voeten gaan pijn doen en het loopt tegen zes uur, dus stel ik voor de metro te nemen. Weten we in ieder geval, dat het goed gaat. Bij de caravan aangekomen eerst eten, hebben we dat gehad. Daarna naar de haven.

We kijken onze ogen uit. Auto’s zijn helemaal opgetast met fietsen, huisraad, rotzooi, stoelen, bedden en weet ik wat meer. Een volkswagenbusje wordt  zeker dubbel zo hoog en je vraagt je af hoe het allemaal blijft zitten. Voor ons staat een kleine vrachtwagen met een laadvermogen van 3700 kilo. De auto staat in V vorm. De voorwielen raken bijna de grond en vermoedelijk is het chassis gebroken. Uit een praatje met de eigenaar blijkt dat hij 12000 kilo heeft geladen! Allerlei ijzeren onderdelen voor machinerieën. Hij moet naar Casablanca, in-shalla. In Spanje reed hij zeventig op de weg en kon zo de politie misleiden. Hij denk 10 Euro aan de politie in Marokko te moeten betalen als boete en 1500 Euro aan de douane voor van de goederen import. De auto is afgeschreven tweedehands gekocht voor 1400 Euro. Je blijft je verbazen.

We brengen het wachten door met een paar Amsterdammers. Ze hebben drie kleine kinderen van vier tot anderhalf. Dit is de vierde keer Marokko voor hen en ze blijven twee maanden weg. Hij spreekt goed Spaans en Frans en ze houden van Marokko. Het is erg gezellig en de tijd vliegt voorbij. Opeens kunnen we laden. De vrachtauto voor mij gaat steeds langzamer rijden  en komt bijna tot stilstand. Ik ben benieuwd of hij de boot nog gehaald heeft, want de oprit was best stijl.

Als ik de boot oprijd, wordt ik eerst naar recht geleid terwijl alle auto’s, vrachtauto’s links staan. Ik snap het niet vooral als blijkt dat hij mij wil laten draaien. We staan nu als enige met de neus de andere kant op. Eerst denk ik dat het een grap is, vrouw achter het stuur, maar nu weet ik dat iedereen straks moet draaien. Omdat onze combi lang is hebben ze dat nu alvast gedaan.

Maandag 26 november 2012

Fred: Vanochtend verheugden we op een lekker ontbijt, dat zijn we zo gewend in onze Airstream. We hebben voor al het eten aan boord een soort creditcard gekregen. Omdat ik niet wist wat we werden geacht te nemen, heb ik het aan de kassier gevraagd. Een koffie of thee en een croissant. Dat viel tegen. In de Lonely Planet las Ineke dat de auto tijdelijk ingevoerd moet worden. De receptie verwees mij naar de 8^e verdieping, want daar zat op dat moment de douane.  Naarmate ik hoger klom en de 8^e naderde werden de stemmen steeds luider.  Voor mijn ogen speelde zich een pandemonium af. Rondom het centrale bureau, dat afgeschermd was met glazen wanden, waren alle 542 Marokkaanse en Afrikaanse chauffeurs de aandacht van de douanebeambte aan het opeisen. Van queing up hebben ze nog nooit gehoord. Aan de zijkant van de zaal was nog een douanebeambte bezig en voor hem stond een kleine rij. Omdat ik niet wist hoe de procedure was, ben ik in die rij gaan staan. Uiteindelijk werden de paspoorten van de nodige stempels voorzien en ik werd er op gewezen dat in Tanger de rest van de administratie zal plaatsvinden. Ik hoefde dus geen deel uit te maken van het gezellig samenzijn. Zo werd de ochtend nuttig besteed.  Het is prettig dat we op een Italiaanse boot zitten, want de lunch en het diner was goed met penne en lasagna.

De hut!!!!!

Sitges of Barcelona bezoeken?

Zaterdag 24 November

We zaten in dubio. Wordt het Barcelona of Sitges, een dorpje hier vlakbij. Barcelona hebben we al vaker bezocht en het is een dik uur met de bus. Hadden we beiden geen zin in want het weer is prachtig. Dus vier kilometer naar Sitges gelopen. Heerlijk langs de zee met de zon in de rug. Het is gewoon warm en al snel gaat de dikke trui uit. We horen trom geroffel in de verte en gaan natuurlijk kijken. De huizen aan de boulevard zijn groot en soms erg mooi versierd met jugendstil achtig ornamenten. Je merkt de invloed van de Gaudi periode hier, door mozaïek werk op banken en fonteinen. Aangekomen bij het plein onder de kerk speelt een slagwerk groep. (www.markatu.com)  Ze staan vol enthousiasme te spelen omringt door trotse ouders en kijkers.  Terug via een winkelstraat waar het aardig druk was en waar we een broodje kopen. Rond een uur of drie thuis lekker in de zon gezeten voor de Airstream.

Valse start

Zaterdag 17-11

We zijn lekker vroeg opgestaan om zeker om negen uur te vertrekken. Fred gaat rijden!!!.

We hadden enige discussie  over het aanrijden van de auto om de Airstream aan te haken maar uiteindelijk perfect gelukt. Super Fred!!!.  José kwam heel lief ons uitzwaaien en “off we go”. Heerlijk weg van alle stress, samen de komende tijd doorbrengen en gewoon relaxen.

Omdat mijn papa nogal kwakkelt met zijn gezondheid besluiten we langs Huijbergen te rijden. Wel wat om, maar toch leuk om te doen. Onderweg neem ik de handleiding door van de auto, nooit gedaan, om te zien wat de tractie controle allemaal doet en hoe een en ander werkt. Normaal gesproken heb ik altijd gereden en ben er verder nooit toe gekomen. Kom tot allerlei leuke ontdekkingen, hoe de radio werkt en hoe de 4wheel drive werkt. Ongelooflijk wat de mogelijkheden zijn met de stabilisatoren die de auto heeft en alle opties. Behoorlijk leerzaam.

Inmiddels schiet Fred lekker op en opeens zitten we al bij Wouw. We rijden door de laan met bomen, die nu in schitterende herfstkleuren staan. Het is mooi buiten. Ik overdenk van alles. Waar zijn de tickets voor de boot, waar de autopapieren en eigendomsrechten. De verzekeringspapieren. Doordat ik gefractioneerd heb ingepakt is het allemaal in fases gegaan. De caravan is nog niet voldoende ingewijd voor vast plekken, zeker omdat we nu langer weg zijn dan normaal. Opeens denk ik “oef ik heb een probleem”  Paspoort vergeten. Ik haal mijn tas leeg maar weet het zeker. Balen en nog eens balen. Eerst maar koffie drinken bij papa en daarna retour. Wat heb ik de pest in.

Het wordt een erg kort bezoekje. Helaas, want het is best gezellig. We rijden terug naar Breda en koppelen daar de Airstream af. Ik sjees terug naar Ravenswaaij om mijn paspoort te zoeken en ben rond twee uur weer terug bij de caravan. Dit was niet het beoogde plan, maar goed we zijn op vakantie!!. Fred rijdt nog een stuk en we besluiten om vlak over de grens te kamperen. Inmiddels is het al zes uur geworden, volgens onze GPS moet er een camping in Arleux zijn die open is. Ik rijd door het donker allerlei duistere weggetjes, heel vermoeiend met de tegenliggers en het steeds moeten schakelen van grote naar kleine pupil. Om half zeven komen we bij de camping aan, helaas gesloten. We zetten hem gewoon buiten het hek, pootjes uit. Kachel aan en koken maar. Met een glaasje wijn,  een dronk op onze lieve vriendin en het lekkere samen zijn, genieten we van een heerlijke maaltijd en de fijne tijd die we samen tegemoet gaan.