De Overtocht

25 November 2012

We zijn rond een uur of half vier in Barcelona bij de haven. Het ging allemaal erg snel. We mogen pas om zes uur de kade op en worden doorverwezen naar een parkeerplaats, iets verderop. De haven was lastig te vinden, want hij ligt aan het eind van la Rambla en dan moet je over een grote rotonde linksaf een smalle straat in, die ik eerst voor een busbaan hield. Voordat we dit door hadden, ben ik drie maal rond gereden met allerlei verkeer, dat links en rechts langs je schiet. Vooral taxi’s kunnen er wat van.

We parkeren de auto en lopen de stad in. We dwalen over la Rambla, met weer prachtige living statues,  door kleine straatjes. Drinken een kop koffie en verdwalen. Fred zegt links, ik rechts. Had ik mijn GPS maar niet in de caravan gelatenJ. Voeten gaan pijn doen en het loopt tegen zes uur, dus stel ik voor de metro te nemen. Weten we in ieder geval, dat het goed gaat. Bij de caravan aangekomen eerst eten, hebben we dat gehad. Daarna naar de haven.

We kijken onze ogen uit. Auto’s zijn helemaal opgetast met fietsen, huisraad, rotzooi, stoelen, bedden en weet ik wat meer. Een volkswagenbusje wordt  zeker dubbel zo hoog en je vraagt je af hoe het allemaal blijft zitten. Voor ons staat een kleine vrachtwagen met een laadvermogen van 3700 kilo. De auto staat in V vorm. De voorwielen raken bijna de grond en vermoedelijk is het chassis gebroken. Uit een praatje met de eigenaar blijkt dat hij 12000 kilo heeft geladen! Allerlei ijzeren onderdelen voor machinerieën. Hij moet naar Casablanca, in-shalla. In Spanje reed hij zeventig op de weg en kon zo de politie misleiden. Hij denk 10 Euro aan de politie in Marokko te moeten betalen als boete en 1500 Euro aan de douane voor van de goederen import. De auto is afgeschreven tweedehands gekocht voor 1400 Euro. Je blijft je verbazen.

We brengen het wachten door met een paar Amsterdammers. Ze hebben drie kleine kinderen van vier tot anderhalf. Dit is de vierde keer Marokko voor hen en ze blijven twee maanden weg. Hij spreekt goed Spaans en Frans en ze houden van Marokko. Het is erg gezellig en de tijd vliegt voorbij. Opeens kunnen we laden. De vrachtauto voor mij gaat steeds langzamer rijden  en komt bijna tot stilstand. Ik ben benieuwd of hij de boot nog gehaald heeft, want de oprit was best stijl.

Als ik de boot oprijd, wordt ik eerst naar recht geleid terwijl alle auto’s, vrachtauto’s links staan. Ik snap het niet vooral als blijkt dat hij mij wil laten draaien. We staan nu als enige met de neus de andere kant op. Eerst denk ik dat het een grap is, vrouw achter het stuur, maar nu weet ik dat iedereen straks moet draaien. Omdat onze combi lang is hebben ze dat nu alvast gedaan.

Maandag 26 november 2012

Fred: Vanochtend verheugden we op een lekker ontbijt, dat zijn we zo gewend in onze Airstream. We hebben voor al het eten aan boord een soort creditcard gekregen. Omdat ik niet wist wat we werden geacht te nemen, heb ik het aan de kassier gevraagd. Een koffie of thee en een croissant. Dat viel tegen. In de Lonely Planet las Ineke dat de auto tijdelijk ingevoerd moet worden. De receptie verwees mij naar de 8^e verdieping, want daar zat op dat moment de douane.  Naarmate ik hoger klom en de 8^e naderde werden de stemmen steeds luider.  Voor mijn ogen speelde zich een pandemonium af. Rondom het centrale bureau, dat afgeschermd was met glazen wanden, waren alle 542 Marokkaanse en Afrikaanse chauffeurs de aandacht van de douanebeambte aan het opeisen. Van queing up hebben ze nog nooit gehoord. Aan de zijkant van de zaal was nog een douanebeambte bezig en voor hem stond een kleine rij. Omdat ik niet wist hoe de procedure was, ben ik in die rij gaan staan. Uiteindelijk werden de paspoorten van de nodige stempels voorzien en ik werd er op gewezen dat in Tanger de rest van de administratie zal plaatsvinden. Ik hoefde dus geen deel uit te maken van het gezellig samenzijn. Zo werd de ochtend nuttig besteed.  Het is prettig dat we op een Italiaanse boot zitten, want de lunch en het diner was goed met penne en lasagna.

De hut!!!!!